Często słychać opinie Trenerów i doświadczonych Zawodników, że wycieczki biegowe nie są najlepsze i niosą tylko ryzyko kontuzji.

Ja się z tymi tezami nie zgodzę. Oczywiście, góry to nie jest naturalne środowisko biegaczy z bieżni, czy ulicy i można zrobić sobie krzywdę na każdym kroku. Jest jednak coś, poza realizowaniem treningu naturalnej siły i wytrzymałości, co najbardziej do mnie przemawia, a mianowicie płynąca przyjemność z przebywania w pięknych okolicznościach przyrody – dla mnie ma to olbrzymie znaczenie. W takich warunkach zwyczajnie praca „wchodzi” lepiej. Trening w trudnym górskim terenie to nie tylko wspomniana naturalna siła biegowa, ale też poddawanie organizmu hipoksji. Mimo, że najwyższym szczytem wycieczki był Śnieżka położona na lekko ponad 1600 m n.p.m., to czułem momentami niedotlenienie, szczególnie gdy biegiem zdobywałem kolejne szczyty. Być może jest to przyczyną dużych zmian wysokości, a co za tym idzie warunków atmosferycznych.

widok ze Śnieżki na Karkonosze

Cała piątkowa zabawa zaczęła się w Karpaczu, skąd czerwonym szlakiem pobiegłem na Śnieżkę. Początek na rozgrzewkę marszobiegiem, dalej ostry podbieg. Zatrzymałem się tylko przy tablicach ku pamięci i ku przestrodze, poświęconych ludziom, których góry pokonały. Ze Śnieżki marszobiegiem ruszyliśmy w stronę Szrenicy z towarzyszem Irkiem – dzięki za wspólną wycieczkę!

Kocioł Małego Stawu

Szlak między rozwidleniem na Kopę, a Odrodzeniem nie jest najlepszy do biegania – wszędzie wystają ostre i nierówne kamienie. Natomiast idealna droga ciągnie się od schroniska pod Śnieżką na wspomnianą Kopę – częściowo kamienista, a częściowo szutrowa – wprost jak zrobiona dla biegaczy 🙂

Od Odrodzenia na Śnieżne Kotły i dalej do Szrenicy można już zasuwać – tu rozwinąłem skrzydła i pobiegałem w niezłym tempie. Było fantastycznie – bezchmurne niebo, ciepłe promienie słońca i delikatny chłodzący wiatr. Wypiłem kilka małych butelek wody, które uzupełniałem w schroniskach. Na Szrenicy nie odmówiłem sobie herbatki z sokiem i kawałkiem ciasta – smakowało jak zawsze po długich wysiłkach!

Samo zejście ze Szrenicy nie należało do przyjemności – zmęczone nogi i bardzo strome i nierówne podłoże. Jednak to była praca na zmęczonych mięśniach, czyli to, co w Maratonie jest normalnością i co trzeba regularnie na różne sposoby ćwiczyć.

Całość zamknęła się poniżej 4h i pokonaniem 33 kilometrów. Po bieganiu czekała odnowa:

strumy z lodowatą górską wodą

Treningów tego typu nie będę często powtarzał, im bliżej Maratonu, bieganie musi być szybsze i w terenie zbliżonym do startowego. Kolejny trening siły biegowej na drodze z Piechowic do Jakuszyc, a wcześniej dla rozpędzenia nóg „tysiące” na drodze do Świeradowa, czyli słynny Zakręt Śmierci.

Również Wam życzę tak przyjemnych treningów!